Garantie

Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Atqui pugnantibus et contrariis studiis consiliisque semper utens nihil quieti videre, nihil tranquilli potest. Quare conare, quaeso. Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore. Duo Reges: constructio interrete. Namque ii horum posteri meliores illi quidem mea sententia quam reliquarum philosophi disciplinarum, sed ita degenerant, ut ipsi ex se nati esse videantur. At enim hic etiam dolore. Minime vero, inquit ille, consentit. Bonum incolumis acies: misera caecitas.

Si longus, levis.Stoici autem, quod finem bonorum in una virtute ponunt, similes sunt illorum;Sed videbimus.Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere?Scaevolam M.Ergo in gubernando nihil, in officio plurimum interest, quo in genere peccetur.Proclivi currit oratio.Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim?Idemne, quod iucunde?Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere.Id enim natura desiderat.Est tamen ea secundum naturam multoque nos ad se expetendam magis hortatur quam superiora omnia.

Itaque ut quisque optime natus institutusque est, esse omnino nolit in vita, si gerendis negotiis orbatus possit paratissimis vesci voluptatibus. Quaeque de virtutibus dicta sunt, quem ad modum eae semper voluptatibus inhaererent, eadem de amicitia dicenda sunt. Se dicere inter honestum et turpe nimium quantum, nescio quid inmensum, inter ceteras res nihil omnino interesse. Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. Magni enim aestimabat pecuniam non modo non contra leges, sed etiam legibus partam. Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum. Summae mihi videtur inscitiae. Restat locus huic disputationi vel maxime necessarius de amicitia, quam, si voluptas summum sit bonum, affirmatis nullam omnino fore. Ita credo. Falli igitur possumus. Quis contra in illa aetate pudorem, constantiam, etiamsi sua nihil intersit, non tamen diligat? Quae cum ita sint, effectum est nihil esse malum, quod turpe non sit.

• Quare attendo te studiose et, quaecumque rebus iis, de quibus hic sermo est, nomina inponis, memoriae mando;
• Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem.

Itaque his sapiens semper vacabit. Venit ad extremum; Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Scrupulum, inquam, abeunti; Nihil illinc huc pervenit. Sit ista in Graecorum levitate perversitas, qui maledictis insectantur eos, a quibus de veritate dissentiunt. Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; Praeterea et appetendi et refugiendi et omnino rerum gerendarum initia proficiscuntur aut a voluptate aut a dolore. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit?

Graece donan, Latine voluptatem vocant.

Quod autem meum munus dicis non equidem recuso, sed te adiungo socium. Nam cui proposito sit conservatio sui, necesse est huic partes quoque sui caras suo genere laudabiles. Sed et illum, quem nominavi, et ceteros sophistas, ut e Platone intellegi potest, lusos videmus a Socrate. Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur. Teneamus enim illud necesse est, cum consequens aliquod falsum sit, illud, cuius id consequens sit, non posse esse verum. De illis, cum volemus. Epicurei num desistunt de isdem, de quibus et ab Epicuro scriptum est et ab antiquis, ad arbitrium suum scribere?

Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono.

Erat enim Polemonis. Quid enim mihi potest esse optatius quam cum Catone, omnium virtutum auctore, de virtutibus disputare? Omnibus enim artibus volumus attributam esse eam, quae communis appellatur prudentia, quam omnes, qui cuique artificio praesunt, debent habere. An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere? Quid, si non sensus modo ei sit datus, verum etiam animus hominis? Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Cave putes quicquam esse verius. Deinde dolorem quem maximum? Sed ita falsa sunt ea, quae consequuntur, ut illa, e quibus haec nata sunt, vera esse non possint. Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore. Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat. Quare si potest esse beatus is, qui est in asperis reiciendisque rebus, potest is quoque esse. Callipho ad virtutem nihil adiunxit nisi voluptatem, Diodorus vacuitatem doloris. Ex quo intellegitur officium medium quiddam esse, quod neque in bonis ponatur neque in contrariis. Iam quae corporis sunt, ea nec auctoritatem cum animi partibus, comparandam et cognitionem habent faciliorem.

1. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus.
2. Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae.
3. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici.
4. Quid, cum fictas fabulas, e quibus utilitas nulla elici potest, cum voluptate legimus?
5. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere?
6. At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia?